Ik heb lang getwijfeld of ik dit bericht zou schrijven, omdat ik geen belang wil hechten aan en geen voeding wil geven aan deze belachelijke zomerklucht die opnieuw als doel heeft mij in diskrediet te brengen. Ik ben inmiddels gewend om behandeld te worden op een manier waarop geen enkele andere politieke verantwoordelijke tot nu toe is behandeld.
Dat ik het nu toch doe, is omdat het ieder van jullie kan overkomen. Denk daar goed over na. Je kan vandaag, van de ene dag op de andere, beschuldigd worden van dingen die je niet hebt gedaan, en je ziet je imago en reputatie besmeurd worden door een paar regels tekst op een website of een sociaal netwerk.
In het geval dat nu actueel is, moet u weten dat ik de betrokken journaliste eerst 40 minuten lang de situatie heb uitgelegd en haar heb voorgesteld om alle materiële bewijzen ter beschikking te stellen, zoals het inschrijvingsbewijs van voertuigen, verzekeringsdocumenten, bankdocumenten, enzovoort… Ik ben altijd beschikbaar geweest om uitleg te geven aan de pers. Enkele minuten later zag ik het artikel dat iets totaal onjuist beweerde, mij ten onrechte beschuldigde en volledig voorbijging aan alle uitleg en aangedragen bewijzen!
Op basis hiervan beschuldigt de journalistenvereniging (SDJ) van de RTBF mij ervan druk uit te oefenen op journalisten! Ze vergeten eenvoudigweg dat ik nooit druk heb uitgeoefend op journalisten! Ik heb gewoon gebeld wanneer ze feitelijke fouten maakten en nepnieuws verspreidden. Al lange tijd hecht ik geen belang meer aan hun meningen of columns, die enkel voor henzelf interessant zijn.
Het is dus opnieuw een ongefundeerde beschuldiging van de leiders van de SDJ, met name linkse journalisten, die hun rol van journalist verwarren met die van militant. Het volstaat hun Twitter-accounts te lezen om hun politieke positie te begrijpen.
Als de RTBF haar werk goed had gedaan, zou er geen telefoontje nodig zijn geweest.
Maar te veel journalisten voelen zich almachtig, vertellen te vaak maar wat, en beroepen zich vervolgens op de persvrijheid als schild om te ontsnappen aan de verplichtingen die bij deze vrijheid horen.
Ze vergeten één ding: aan elke vrijheid is een verantwoordelijkheid verbonden. En daar willen ze niet over praten. Ze kunnen reputaties schaden, mensen vernietigen, personen onterecht in diskrediet brengen zonder ooit de minste consequentie te ondervinden. Dat is het verschil tussen de pers en anderen. Als ik de minste fout maak, word ik meerdere keren gesanctioneerd. Zij gaan gewoon door met het vertellen van andermans leven. Zonder enig risico te nemen. Je kunt je niet vergissen als je commentaar geeft op wat anderen doen, soms goed, soms fout.
Ze zijn ook geschokt dat ik hen rechtstreeks belde. Maar het was journaliste Charlotte Legrand zelf die míj enkele minuten eerder ook rechtstreeks had gebeld! Daarna leidden feitelijke fouten ertoe dat ik volledig onterecht werd beschuldigd! Want een andere journalist had het webartikel geschreven. Dat is ook een andere magie van de RTBF: een journalist belt je voor de radio, een andere voor het web en een derde team voor televisie. Hoe kun je je er dan nog over verbazen dat dit ons jaarlijks 400 miljoen euro aan publieke middelen kost, meer dan vier keer duurder dan ALLE politieke partijen van het land! En ze zullen je komen vertellen over voorbeeldgedrag.
Tot slot, doen alsof organen als de Raad voor de Journalistieke Deontologie (CDJ) de zaken achteraf kunnen rechtzetten, is illusoir om minstens twee redenen:
Zodra een bericht op het web wordt geplaatst, kan je het niet meer inhalen: het wordt gedeeld, er worden screenshots gemaakt, het wordt verspreid, enzovoort… En zelfs als organen je gelijk geven, komen er twee regeltjes in de marge, twee jaar later. Want de journalist maakt nooit een fout en heeft een hekel aan rectificaties of recht op antwoord. Intussen is, maanden later, het kwaad geschied. Je reputatie vernietigd.
De CDJ bestaat uit leden van de RTBF, onder wie de directeur van de informatie! Wie houdt men hier eigenlijk voor de gek? Andere leden van diezelfde CDJ hebben zich op sociale media openlijk tegen de MR uitgesproken! Hoe geloofwaardig is deze zelfregulerende instantie dan?
Het is duidelijk dat de RTBF door het verspreiden van totaal privégesprekken, het principe van vertrouwen dat tussen journalisten en burgers hoort te bestaan, heeft geschonden, zodat men eenvoudigweg niet meer sereen kan werken. Al mijn politieke collega’s, in plaats van zich te gedragen als preutse maagden terwijl ook zij de redacties bellen of via slinksere omwegen contact zoeken, horen nu te weten dat ze ongemerkt kunnen worden opgenomen en dat dit opnames kunnen worden uitgezonden. Dit is een strafbare en deontologisch fout.
Zijn deze illegale praktijken het gevolg van de hervormingen die wij aan het doorvoeren zijn en waar sommige journalisten zich duidelijk tegen keren door uit hun rol te vallen?
En dan tot slot: deze hypocrisie is verbijsterend. Journalisten hangen als eersten aan onze mouw om een goed verhaal te krijgen. En sommigen onder hen willen nu doen alsof zij de deugdzame personen zijn die nooit contact hebben met politici? Dat lijkt hen in elk geval minder te storen tijdens persreizen die door de belastingbetaler worden betaald…
