Bij het begin van het nieuwe jaar maakt iedereen goede voornemens. Zelf zal ik vanzelfsprekend proberen om elke dag beter te worden. Maar ik zal vooral altijd de waarheid blijven zeggen, zelfs als ze niet iedereen bevalt.
Het is evident dat het niet eenvoudig was om kernenergie te verdedigen na de bashing die ze jarenlang heeft moeten ondergaan.
Het spreekt voor zich dat het voor sommigen niet aangenaam is om te horen dat ze meer moeten werken of dat ze moeten werken omdat ze het niet doen.
Het is logisch dat veel organisaties zoals ziekenfondsen of vakbonden hun privileges niet willen verliezen.
Het is onmiskenbaar dat de politiek ervoor huivert dat we een einde maken aan het gebruikelijke gebricoleer en dat we zeggen dat we het aantal mandaten, functies en structuren moeten verminderen.
Het is vanzelfsprekend moeilijker om te zeggen dat delinquenten strengere sancties moeten krijgen dan voor te stellen om praatgroepen op te zetten, extra subsidies te geven of om nog maar eens ergens een buurthuis uit de grond te stampen.
Het is ontegensprekelijk gemakkelijker om holle verklaringen in de media te doen dan te wijzen op materiële en feitelijke fouten of zelfs deontologische gebreken.
Het is evident dat het eenvoudiger is om een oogje dicht te knijpen voor de schuld en de overheidsuitgaven, in plaats van een strikt en rigoureus begrotingsbeheer te willen voeren met noodzakelijke hervormingen. Wie geeft er niet graag geld uit? Vooral het geld van anderen?
Ik zou nog lang met deze opsomming kunnen doorgaan. Het is natuurlijk zoveel simpeler om voorspelbare, gemakkelijke, fletse en weinig concrete uitspraken te doen dan de problemen durven te benoemen om voorstellen te doen. De methode die ik gebruik, zorgt er niet voor dat iedereen me graag ziet. Ze zorgt ervoor dat ik elke dag kritiek krijg. Maar het is in mijn ogen de enige eerlijke en waardige manier om aan politiek te doen.
Neen, mijn woorden stigmatiseren niet. Want er bestaat wel degelijk persoonlijke of collectieve verantwoordelijkheid.
Ja, een duidelijke politieke lijn bestaat. En dus geen brol die moet doen geloven dat we ‘van alles een beetje’ zouden kunnen doen, alsof een samenlevingsproject een kaasschotel zou zijn, zonder richting en samenhang.
In 2023 zal mijn doel niet zijn om meer politieke vrienden te maken, om meegaande opiniestukken te krijgen of om honingzachte maar kleurloze woorden uit te spreken. Meer dan ooit zal ik me inzetten voor het algemeen belang dat wordt gebouwd op individuele ontplooiing.
Het is kost wat kost tijd om structuren te hervormen, om sterke keuzes te maken en om duidelijke standpunten in te nemen. De rol van een waardig politicus bestaat erin om veranderingen uit te tekenen voor de toekomstige generaties. En naar het voorbeeld van wat de MR – Mouvement Réformateur voor de kernenergie heeft gedaan, zou ik willen dat we in alle domeinen de voorlopers worden.
Dat is een liberaal zijn: niet meegaand of zelfgenoegzaam zijn, geen taboes of dogma’s hebben. Maar vrij kunnen denken en werken voor meer welzijn, welvaart en vooruitgang vandaag en voor de komende generaties.
Gelukkig 2023!
